Απόσπασμα απο το βιβλίο του Ρ. Φρανς (Crisis of Conscience)

Crisis of Conscience


"Οι περισσότεροι από τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά φαντάζονται τις συνεδριάσεις τού Κυβερνώντος Σώματος ως συναθροίσεις αντρών που δαπανούν μεγάλο μέρος τού χρόνου τους σε επισταμένη μελέτη τού Λόγου τού Θεού. Τους φαντάζονται να συγκεντρώνονται για να εξετάσουν με ταπεινοφροσύνη πώς μπορούν καλύτερα να βοηθήσουν τους αδερφούς τους να κατανοήσουν τις Γραφές, να συζητούν εποικοδομητικούς και θετικούς τρόπους οικοδόμησής τους στην πίστη και στην αγάπη - ιδιότητες που υποκινούν τα γνήσια Χριστιανικά έργα. Θεωρούν ότι όλα αυτά γίνονται σε συνεδριάσεις κατά τις οποίες προσφεύγουν στις Γραφές, ως τη μόνη έγκυρη, τελική και υπέρτατη αυθεντία.

Όπως έχω ήδη σημειώσει, τα μέλη τού Κυβερνώντος Σώματος γνώριζαν, καλύτερα απ' οποιονδήποτε άλλον, ότι τα άρθρα τής "Σκοπιάς" που μιλούσαν για τη σχέση ανάμεσα στο σύλλογο και στο Κυβερνών Σώμα παρουσίαζαν μιαν εικόνα που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Παρόμοια, επίσης, τα μέλη τού Κυβερνώντος Σώματος γνωρίζουν καλύτερα απ' οποιονδήποτε άλλον, ότι η εικόνα που παρουσιάζεται στην παραπάνω παράγραφο απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

...δεν απομένει χρόνος για τίποτα άλλο. Πραγματικά, κάθε φορά που διαμορφώναμε κι αποστέλλαμε κάποιον κανονισμό, αυτό είχε σα μόνο αποτέλεσμα να καταφτάνουν σε μας πρόσθετες ερωτήσεις που, σαν τις μπάλες, μας ρίχνονταν από διάφορες μεριές. Έτσι, απόμενε πολύ λίγος χρόνος για πραγματικά θετική, εποικοδομητική σκέψη, μελέτη, συζήτηση και πράξη.

Στα χρόνια που πέρασαν, παρακάθησα σε πάρα πολλές συνεδριάσεις, όπου συζητιόνταν ζητήματα που μπορούσαν να επιδράσουν σοβαρά στη ζωή τών ανθρώπων. Ωστόσο, σ' εκείνες τις συνεδριάσεις, η Βίβλος δεν εμφανίστηκε ούτε στα χέρια, ούτε στα λόγια πρακτικά κανενός από τους συμμετέχοντες στη συζήτηση. Υπήρχαν λόγοι για τους οποίους συνέβαινε αυτό. Μάλιστα δε, πρόκειταν για ένα συνδιασμό αιτιών.

Πολλά μέλη τού Κυβερνώντος Σώματος παραδέχονταν ότι διαπίστωναν ότι ήταν τόσο απασχολημένοι με διάφορα ζητήματα, ώστε είχαν πολύ λίγο χρόνο για μελέτη τής Βίβλου. Δε μεγαλοποιούμε το ζήτημα, αν πούμε ότι το μέσο μέλος τού Κυβερνώντος Σώματος δε δαπανούσε περισσότερο χρόνο για μελέτη, απ' όσο πολλοί "απλοί" Μάρτυρες. Μάλιστα, μερικές φορές, δαπανούσαν λιγότερο χρόνο από τους τελευταίους. Αξίζει να σημειωθεί ότι σ' αυτήν την κατάσταση βρίσκονταν μερικοί από εκείνους που υπηρετούσαν στην Εκδοτική Επιτροπή (η οποία σμπεριλάμβανε τους Αξιωματούχους και τους Διευθυντές τού συλλόγου τής Πενσυλβανίας). Τούτο συνέβαινε επειδή είχαν ν' ασχοληθούν με μια τεράστια ποσότητα γραπτών. Προφανώς δε, αισθάνονταν ότι δεν μπορούσαν, ή ότι δε θάπρεπε να εξουσιοδοτήσουν κάποιον άλλον για να εξετάσει το σχετικό υλικό και να παρουσιάσει τα συμπεράσματα ή τις εισηγήσεις.

Στις λίγες περιπτώσεις για τις οποίες προγραμματίστηκε κάποια αποκλειστικά Γραφική συζήτηση, αυτό αφορούσε γενικά σε κάποιο άρθρο, ή σε άρθρα, τής Σκοπιάς, τα οποία είχαν προετοιμαστεί από κάποιο μέλος, αλλά γι' αυτά υπήρχε κάποια αντίρρηση. Κατά κανόνα, στις περιπτώσεις αυτές συνέβαινε το εξής: παρόλο που το θέμα τους είχε γνωστοποιηθεί μία ή δύο βδομάδες πριν, ο Μίλτον Χένσελ, ο Γκράντ Σουίτερ, ή κάποιο άλλο μέλος, ένιωθε την υποχρέωση να πει, "Εγώ, μόνο μια ματιά έρριξα. Ήμουν πολύ απασχολημένος". Δεν υπήρχε λόγος ν' αμφιβάλει κανείς ότι πραγματικά ήταν απασχολημένοι. Όμως, το ερώτημα που ερχόταν στο μυαλό μου ήταν, πώς, λοιπόν, μπορούν να ψηφίζουν με καλή συνείδηση και να εγκρίνουν το υλικό που συζητιέται, εφόσον δεν μπόρεσαν να στοχαστούν πάνω σ' αυτό και να ερευνήσουν τις Γραφές για να το ελέγξουν; Από τη στιγμή που θα δημοσιευτεί το εν λόγω υλικό, θεωρείται ως "αλήθεια" από εκατομμύρια ανθρώπους. Ποια εργασία γραφείου μπορεί να εξισωθεί σε σπουδαιότητα με τούτο;

Όμως, αυτοί οι αδερφοί κατά κανένα τρόπο δεν ήταν οι μόνοι, γιατί οι συζητήσεις καθαυτές σαφώς έδειχναν ότι η πλειονότητα τών μελών τού Κυβερνώντος Σώματος δεν είχαν κάνει τίποτα περισσότερο από το να διαβάσουν απλώς το υλικό που είχε γραφτεί. Συχνά, πρόκειταν για θέμα που ο συγγραφέας του το είχε σκεφτεί και το είχε αναπτύξει χωρίς σύσκεψη με το Σώμα, ακόμη και στην περίπτωση που αντιπροσώπευε μια "νέα" κατανόηση τών Γραφών, ο δε συγγραφέας, συχνά, είχε στη συνέχεια απεργαστεί όλα τα επιχειρήματά του και παρουσίαζε το εν λόγω υλικό στην τελική του μορφή, χωρίς να το έχει ελέγξει, ή χωρίς να το έχει συζητήσει από πριν, με κανέναν άλλον. Η επιχειρηματολογία ήταν συχνά πολύπλοκη, περιπεπλεγμένη, του είδους που με κανένα επιφανειακό διάβασμα δε θα μπορούσε ποτέ να επιτελεστεί επαρκής ανάλυση ώστε να ελεγχθεί η εγκυρότητά της και να καθοριστεί αν είναι πραγματικά βάσιμη Γραφικά, ή αν πρόκειται απλώς για περίπτωση "ακροβατικής λογίκευσης" - επιδέξια ταχυδακτυλουργία με τα κείμενα, η οποία να τα κάνει να λένε κάτι διαφορετικό απ' ό,τι πραγματικά λένε. Εκείνοι που απλώς είχαν διαβάσει το εν λόγω υλικό, συνήθως το υπερψήφιζαν. Όσοι είχαν κάνει επιπρόσθετη μελέτη και έρευνα ήταν εκείνοι που πολύ πιθανόν θα έγειραν σοβαρά ερωτήματα.

Έτσι, λόγου χάρη, μετά από τη συζήτηση τού άρθρου που παρουσίαζε την άποψη ότι η "εορτή τής συγκομιδής τών καρπών" (: ή τής σκηνοπηγίας) (που σύμφωνα με τη Βίβλο γιορταζόταν στο τέλος τής περιόδου τού θερισμού) απεικόνιζε μια περίσταση στην αρχή τής ιστορίας τών Μαρτύρων, στην έναρξη τού πνευματικού θερισμού τους, αυτό υπερψηφίστηκε από επαρκή αριθμό μελών, ώστε τελικά η άποψη πέρασε (Σκοπιά 15 Μαϊου 1980, σελ. 8 - 24). Το μέλος που υπηρετούσε ως Συντονιστής τής Συγγραφικής Επιτροπής είπε, τότε: "Εντάξει, αν αυτό θέλετε, θα το στείλω στο εργοστάσιο για εκτύπωση. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι το πιστεύω. Πρόκειται για ένα ακόμη λιθάρι που σωρεύεται στο τεράστιο μνημείο που μαρτυρεί ότι η "Σκοπιά" δεν είναι αλάθητη".

Μια δεύτερη αιτία για την οποία έλειπε η πραγματική Βιβλική συζήτηση, πιστεύω ότι, προφανώς, ήταν συνέπεια τής προηγούμενης. Η αιτία αυτή είναι ότι τα περισσότερα από τα μέλη τού Σώματος δεν ήταν τόσο καλά εξοικειωμένα με τις Γραφές, ακριβώς επειδή το γεγονός ότι ήταν απασχολημένοι δεν ήταν κάτι που είχε προκύψει πρόσφατα. Στην περίπτωσή μου, για παράδειγμα, μέχρι το 1965, βρισκόμουν σ' έναν τέτοιο "μύλο" δραστηριότητας, ώστε μου απέμενε πολύ λόγος χρόνος για αληθινά σοβαρή μελέτη. Ωστόσο, πιστεύω ότι το ζήτημα πηγαίνει βαθύτερα. Πιστεύω ότι επικρατούσε το αίσθημα ότι δεν ήταν πραγματικά αναγκαίες τέτοια μελέτη και έρευνα. Ότι η τακτική και οι διδασκαλίες τής Οργάνωσης - που αναπτύχθηκαν σε περίοδο πολλών δεκαετιών - αποτελούν καθαυτές αξιόπιστο οδηγό. Έτσι, κάθε πρόταση που θα υπβαλόταν στο Σώμα, εφόσον εναρμονίζεται ικανοποιητικά με την παραδοσιακή τακτική και τις διδασκαλίες, πρέπει να είναι εντάξει.