ΑΠ΄ ΕΞΩ ΚΟΥΚΛΑ ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΠΑΝΟΥΚΛΑ

http://pistosfronimosdoulos.blogspot.com/2009/09/blog-post.html

Επιμέλεια: ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Ο τίτλος του άρθρου που ακολουθεί, αντικατοπτρίζει επακριβώς τολμώ να πω την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην «εκκλησία» των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Πριν αρχίσω να παραθέτω στοιχεία, θα ήθελα πρώτα να σας πω μια μικρή ιστοριούλα, η οποία έχει να κάνει με μια συζήτηση που είχα με ένα μάρτυρα του Ιεχωβά πριν από μερικούς μήνες.

«Ας πούμε» του λέω, «πως εμείς οι δύο είμαστε φίλοι. Πολύ κολλητοί φίλοι (Μάρτυρες του Ιεχωβά κι δύο). Κάποια στιγμή πέφτω σε ένα μεγάλο αμάρτημα, το οποίο με πνίγει και θέλω κάπου να το πω για να πάρω κάποια συμβουλή και να νιώσω καλύτερα, αλλά δεν θέλω να μάθει ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος γι΄ αυτό».

Με διέκοψε και με ρώτησε: «αυτό το αμάρτημα έγινε, ή εξακολουθεί να συμβαίνει;»

Του απαντώ:

«ας πούμε πως είμαι οικογενειάρχης και παράλληλα έχω κρυφή σχέση με μια άλλη γυναίκα. Ξέρω πως αυτό είναι λάθος αλλά αισθάνομαι ότι είναι πιο πάνω από τις δυνάμεις μου να σταματήσω τη σχέση αυτή. Έρχομαι λοιπόν μια μέρα και σου λέω, φίλε κι αδερφέ μου, έχω αυτό το πρόβλημα και δε ξέρω τι να κάνω, τι θα με συμβούλευες;»

Και μου απαντά:

«Θα σε συμβούλευα να σταματήσεις αυτή τη σχέση (με την άλλη γυναίκα) τώρα. Ύστερα από αυτό, θα σου έλεγα να πας να το εξομολογηθείς στον πρεσβύτερο».

Τον διακόπτω και του λέω: «μα φίλε μου, σου είπα ότι ξέρω πως αυτό που κάνω είναι λάθος, αλλά αισθάνομαι ότι είναι πιο πάνω από τις δυνάμεις μου για να το σταματήσω, δεν μπορώ να το σταματήσω».

Και μου απαντά: «τότε λυπάμαι, θα το αναφέρω στην «εκκλησία».

Του ξαναλέω: «μα εγώ υποτίθεται ότι στο εμπιστεύθηκα»

Μου απάντησε: «ναι, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, πρέπει να το αναφέρω στο πρεσβυτέριο εφόσον το ξέρω, γιατί η «εκκλησία» πρέπει να παραμένει καθαρή».

Και τέλος του επισήμανα: «όταν εγώ ξέρω, πως από τη στιγμή που θα σου ανοίξω την καρδιά μου κινδυνεύω από εκεί και πέρα να με «καρφώσεις», ε, δεν πρόκειται να έρθω να σου πω το παραμικρό αγαπητέ μου.

Θα το κρατήσω για μένα και δεν πρόκειται να σου πω τίποτα, κι έτσι, ούτε το πρεσβυτέριο πρόκειται να μάθει κάτι, για την «εκκλησία» μου θα είμαι λευκή περιστερά και για τον εαυτό μου θα είμαι αυτός που είμαι.

Επομένως η «εκκλησία» σου, δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να είναι καθαρή.

Ο ένας κρύβεται από τον άλλο εκεί μέσα».

Και κάπως έτσι τελείωσε η κουβέντα αυτή, αφού προσπάθησε στη συνέχεια να μου δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Πάμε τώρα όλα αυτά να τα επιβεβαιώσουμε και από την ίδια τη Σκοπιά, γιατί ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες, θεωρήσουν την συζήτηση που προανέφερα φανταστική έως ανύπαρκτη.

Σας παραθέτω μερικά περιστατικά από το βιβλίο «Οι νεαροί ρωτούν» Τόμος 2^ος.

Σελίδα 137..

«Μια νεαρή ονόματι Τάμι υποδεικνύει μια άλλη αιτία για την οποία μερικοί μπορεί να ζουν

διπλή ζωή – για να μην ξεχωρίζουν από τους συμμαθητές τους. «Άρχισα χρησιμοποιώντας

άσχημη γλώσσα στο σχολείο», θυμάται. «Αυτό με έκανε να αισθάνομαι ότι έμοιαζα περισσότερο με τα άλλα παιδιά. Αργότερα δοκίμασα το κάπνισμα. Επίσης, έπινα οινοπνευματώδη ποτά φτάνοντας μέχρι και τη μέθη. Στη συνέχεια, άρχισα να έχω δεσμούς με αγόρια –κρυφά, επειδή οι γονείς μου ηταν αυστηροί και δεν μου επέτρεπαν να βγαίνω ραντεβού.»

Εδώ βλέπουμε λοιπόν μια περίπτωση αυτήν της «Τάμι» η οποία θα τα πω συνοπτικά

έβριζε – κάπνιζε – μεθούσε και είχε σχέσεις στα κρυφά.

Με λίγα λόγια, όλα τα έκανε η Τάμι.

Πάμε σε ένα άλλο περιστατικό τώρα.

Σελίδα 138..

«Ένας έφηβος, ο Πιτ, είχε παρόμοια εμπειρία: (με αυτήν της Τάμι δηλαδή) «Ανατράφηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αλλά φοβόμουν πολύ μήπως με κοροϊδέψουν. Προσπαθούσα να είμαι δημοφιλής», λέει ο ίδιος. «Έλεγα ψέματα και έβρισκα δικαιολογίες όταν με ρωτούσαν γιατί δεν λάβαινα δώρα στη διάρκεια των θρησκευτικών γιορτών». Από τη στιγμή που ο Πιτ άρχισε να κάνει μικρούς συμβιβασμούς, δεν άργησε να διαπράξει σοβαρότερες παραβάσεις». (έπραξε δηλαδή)

Εδώ είδαμε έναν άλλο Μάρτυρα του Ιεχωβά ο οποίος είχε παρόμοια ζωή με αυτήν της Τάμι.

Στην σελίδα 190.. του ίδιου βιβλίου,(Οι νεαροί ρωτούν τόμος 2^ος)

Η Κάρεν 14 ετών.. εξομολογείται «Δυστυχώς, ο μπαμπάς μου είναι ναρκομανής».

Στη σελίδα 191..

«Ο μπαμπάς της Μαίρης, λόγου χάρη, φαινόταν μπροστά στον κόσμο εξαιρετικό άτομο. Ωστόσο, ήταν κρυφός αλκοολικός, και στο σπίτι έβριζε την οικογένειά του και την κακομεταχειριζόταν. «Οι άνθρωποι έρχονταν σε εμάς τα παιδιά και μας έλεγαν τι θαυμάσιο πατέρα είχαμε και πόσο τυχεροί ήμασταν», θυμάται με πίκρα η Μαίρη.

Στη σελίδα 204 – 205..

Ένας νεαρός ονόματι Πίτερ συνειδητοποίησε ότι συμπεριφερόταν με μη Χριστιανικό τρόπο για να εκδικηθεί τον πατέρα του που κακομεταχειριζόταν την οικογένειά τους.

«Ήθελα να τον πληγώσω», λέει ο Πίτερ. «Ήμουν πολύ αγανακτισμένος μαζί του για τον τρόπο με τον οποίο φερόταν στη μαμά μου, σε μένα και στην αδελφή μου».

Σελίδα 231..

«Η φίλη μου και εγώ φιληθήκαμε μια δυο φορές.

Επειδή εξακολουθούσαν να μου αρέσουν τα αγόρια , αναρωτιόμουν αν ήμουν αμφιφυλόφιλη».

– Σάρα.

Σελίδα 284..

Άντριου: «Συνήθιζα να παρακολουθώ πορνογραφική ύλη στο Ιντερνέτ. Άρχισα να πίνω πολύ αλκοόλ. Επίσης, πήγαινα σε πάρτι νεαρών που δεν σέβονταν σχεδόν καθόλου τους ηθικούς κανόνες της Γραφής».

Και είμαι σίγουρος πως αν έψαχνα θα μπορούσα να βρω κι άλλα - κι άλλα - κι άλλα τέτοια παρόμοια περιστατικά, βγαλμένα από τα «σπλάχνα» της «καθαρής εκκλησίας » των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Αυτά τα περιστατικά δεν συνέβησαν μια φορά, καταγράφηκαν και τέρμα.

Είναι περιστατικά που συμβαίνουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο ανεξαρτήτως φυλής η θρησκείας, μόνο, που στις τάξεις των μαρτύρων του Ιεχωβά συμβαίνουν στα κρυφά, και αυτό είναι το χειρότερο, διότι με όλα αυτά που προανέφερα η εταιρία φτάνει να γίνεται «φάρμα» καταπιεσμένων και «πνιγμένων» ανθρώπων οι οποίοι ουσιαστικά πάσχουν και χρειάζονται ψυχολόγους (μη Μάρτυρες του Ιεχωβά) για να μπορούν να ανοίξουν κάπου την καρδιά τους.

Με όλα αυτά, το μόνο που θέλω να πω και να τονίσω, ιδιαίτερα στους αγαπητούς Μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι πως ίσως ήρθε καιρός να σταματήσουν να κρίνουν και κατακρίνουν τις αμαρτίες από ανθρώπους των άλλων θρησκειών και να βρουν το θάρρος να κοιτάξουν επιτέλους την ψυχρή αλήθεια στα μάτια.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΑΡΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μόνο αμαρτωλοί άνθρωποι υπάρχουν που έχουν ο κάθε ένας προσωπικά ανάγκη σωτηρίας.

Ας μην πέφτουμε λοιπόν στην παγίδα και πιστεύουμε ότι είμαστε σωτήρες για τους άλλους επειδή «μοιράσαμε» δυο περιοδικά ενώ στην πραγματικότητα έχουμε χάσει τη δική μας σωτηρία.

Χρειάζεται πολύ δουλειά. Χρειάζεται πολύ πίστη. Χρειάζεται αγάπη. Χρειάζεται έργο.

Με τη λέξη "έργο" δεν εννοώ διανομές περιοδικών, αλλά – ΕΡΓΟ!